Veel mensen begonnen afgelopen jaar spontaan Corona (het bier) te drinken, want grappig. Ik voelde er niet zo voor om aan die trend mee te doen, want flauw (zowel de humor als het bier). Dus toen ik laatst een wijn kocht die corona in de naam had, was dat geen bewuste keuze. Ik kwam er sowieso pas thuis achter. Beetje laks met het etiket geweest? Blijkbaar. Ik had me al volledig laten innemen door de druif: de lagrein.
In Nederland kom je die in de wijnhandel of op de menukaart maar weinig tegen en dat is best jammer. Het is een mooie blauwe druif uit de noordoostelijke hoek van Italië, Alto Adige, waar men graag van de zuidelijke Alpen skiet en soms liever Duits spreekt dan Italiaans. Deze specifieke lagrein ontleent zijn naam aan het dorpje Mezzocorona, zo’n twintig kilometer ten noorden van het Gardameer, in een zonovergoten vallei.
Daar kunnen we dit jaar niet heen om de latten onder te binden, helaas. Dan maar met deze wijn onder een deken op de bank het skiën op tv bekijken. Dat biedt ook troost, zeker met zo’n rijke jongen als deze. Robijnrood van kleur, met rijpe bosvruchten, iets leerachtigs en dik sap. Helaas geeft hij zichzelf niet makkelijk prijs, maar dat is een beetje de aard van het beestje. De Italiaanse levensvreugde zit erin, maar wordt getemperd door een zekere noordelijke gereserveerdheid.
Lagrein, Mezzacorona, Trentino DOC, 2019 (BIO).
Verkrijgbaar bij Jumbo.
