Ik kijk graag naar videorecepten. Er schuilt een vreemd soort bevrediging in om te aanschouwen hoe een kok met tekst en uitleg, ondersteund door sappige beelden van geometrisch gesneden groentes en sudderende sauzen een heerlijk gerecht uit de grond stampt. Natuurlijk is het de bedoeling dat je vervolgens zelf vlijtig aan de slag gaat in de keuken, wat ik doorgaans graag doe, maar het gekke is dat dat eigenlijk niet nodig is. De vakkundige totstandkoming van heerlijkheden op het scherm geeft al voldoening. Welkom in de 21ste eeuw…
Een nieuwe ervaring op dit gebied had ik met Pinksteren, toen ik samen met manlief meedeed aan een live kooksessie van De Librije (!). Dan vallen verschillende activiteiten opeens samen – je ziet iemand het gerecht maken, terwijl je tegelijk meekookt, waarna je meteen van je eigen creaties kunt genieten. Als door een onzichtbare hand gestuurd bouw je stapje voor stapje een gerecht op, tot er iets op het bord ligt waarvan je nooit had gedacht dat je het zou maken.
Is dat dan ultiem bevredigend? Nee, dat niet. Het is een illusie om te denken dat geluk bestaat uit een simpele optelsom van afzonderlijke zaken die aan je geluk bijdragen. Kijken naar een kookvideo bevredigt een totaal andere behoefte dan zelf koken. De live kooksessie viel wat dat betreft in weer een geheel ander genre. Laten we het interactief kooktheater noemen. De koks op het scherm deden het voor en het publiek mocht thuis zelf restaurantje spelen. Fawlty Towers in eigen huis, met een sterrenmaaltijd als bonus.