Asperges zijn het witte goud. De witte variant is een bewerkelijke groente, die veel aandacht behoeft en maar gedurende een korte periode van het jaar beschikbaar is. Sinds de opkomst van de asperge in Nederland (we denken graag dat we al eeuwen asperges eten, maar dat valt vies tegen, zoals met meer vermeende tradities) is hij daarom voorbehouden aan mensen met een hoger inkomen. Voor de armen waren er schorseneren.
Toch frappant dat zo’n ingrediënt dat we met een zeker luxe en sociale status associëren (vroeger meer dan nu, maar toch, de exclusieve zweem blijft behouden) typisch wordt verwerkt in gerechten die uitgelezen blank en ‘zuiver’ zijn. Kijk maar, weinig kleur op bovenstaande foto. Witte asperges, witte uit, zout, witte wijn, room, knoflook en vooruit, een beetje zwarte peper, laurier en bieslook. Maar ook de ham is van de categorie licht vlees.
Kunnen we daar een post-kolonialistisch licht op laten schijnen? Tja. Ik laat het even bij de aanzet. Het begin van de gedachte. Dan kan die rustig sudderen, zoals de bouillon die ik van de asperges heb getrokken. Om hem later te binden tot een gladde soep. Licht bitter, want zo zijn asperges. Maar wel met een diepe smaak.