Mijn geliefde moest laatst onder het mes, dus was het aan mij om na (een goede) afloop om voor hem te zorgen. ‘Zorgen voor’ vertaalt zich bij mij nogal snel in ‘koken voor’. Uit welke overtuiging dat precies voorkomt, weet ik niet. Er zal iets klassiek moederlijks in schuilen, vanuit de gedachte dat goed en gezond eten het herstel bevordert.
Maar het heeft zeker ook een therapeutisch gehalte. Voorafgaand aan de operatie maakte ik me vooral zorgen. Over hoe die zou gaan, of die een goed resultaat zou hebben en vooral hoe lang en hoe erg mijn vriend zou veranderen in een patiënt. Zorgen maken echter impliceert al dat het de zorgen eerder verergert dan wegneemt. Je neemt ze niet weg, maar creëert juist nieuwe zorgen. Je blijft er druk mee, het gaat rond in je hoofd en precies daardoor verslapt je aandacht voor jezelf en je omgeving. Bovendien is het op jezelf gericht: jij bent degene die de zorgen draagt (en daar mogelijk zelfs anderen mee belast). Lekker eten koken is niet bepaald de eerste prioriteit.
Zorgen voor of verzorgen draagt veel meer een oplossing van zorgen in zich. Hier is sprake van een praktijk waarin je de zorgen van een ander verlicht, waarbij je (als je het juist aanpakt) die zorgen zelf kunt dragen zonder zelf zorg van een ander nodig te hebben. Het zorgen voor of verzorgen is gericht op herstel, in plaats van uit te gaan van een verslechtering, zoals bij zorgen maken het geval is.
Na het goede verloop van de operatie draaide dan ook het zorgen maken als een windvaan richting zorgen voor, zodat ik opeens weer in staat was om leuke en nuttige dingen met aandacht te doen. Gezonde soep maken bijvoorbeeld, want dat kan een herstellende goed gebruiken. In dit geval met paprika, kikkererwten en basilicum. Soep met liefde, zacht van smaak, licht te verteren en eenvoudig, maar leuk, om te maken. Een beterschapskaart in vloeibare vorm.